اوّلینْ قَدَم، دوّمین مرحله باشد!

یکی از مسائلِ ما الان این است: داروهای اصلی و مهمّی که مربوط به این نورسیده است—بخصوص سرنگی خاص که در تمام این سالهایِ درمانِ مشکلِ پا و سیستمِ عصبی—، هر هفته تزریق می‎کردم، و علاوه بر آن، داروهایی بوده که در بیمارستان تزریق می‎کردم. یکی از سوزنها دقیقًا مهمترین دارویی است که، پیش از شروع و لزومِ شیمی‎درمانی استفاده می‎شود. توضیح آنکه: اگر این دوا و درمانها بجایی نرسد، وارد فازِ شیمی‎درمانی باید شُد. تشخیص این بوده که من چند سال است که این داروها(مهمترین‎شان) را تزریق می‎کرده و یا می‎خوردم. بیش از آن حدّی که برای اوضاع‎واحوالِ بدتر شده‎یِ این نورسیده لازم است حتّی. نتیجه‎گیری‎شان(بخصوص با توجّه به آزمایشها) این بوده که باید مستقیم واردِ فازِ شیمی‎درمانی شُد.  هفته‎ای که بیاید شروع می‎کنیم، نتایجِ اوّلین مرحله مهمّ است. و باید اُمید بست که اوّلین مرحله خوب پیش برود، اگر نرود، یعنی خوب نیست. توضیح داده‎اند که باید خودم را برایِ هر پیش‎آمدی آماده کنم. هرچند که برای من روشن نیست هر پیش‎آمدی دقیقًا یعنی چه؟ و توضیحِ چندان بیشتری هم نداده‎اند.(هرچند خودم چیزهایی خواندم در موردِ این هرپیش‎آمدی.) این چند روز چیزهای زیادی خواندم، هم از مطالب پزشکی و هم تجارب آدمهای مختلفی که درمان شده‎اند یا درمان نشده‎اند، و به هر ترتیب اوضاع‎واحوالِ مشابهی داشته‎اند/داریم. پزشکهایِ دیگرم هم کامل در جریان هستند، می‎گویند بدنِ تو مقاوم است و این یک برگِ برنده است، چه برای سرعت پیشرفتِ درمان و چه برایِ خودِ درمان. اوّلین جلسه بین دو تا چهار ساعت طول می‎کشد و این خودش بد نیست. بیمارستان فضایِ دلچسبی ندارد!