از دستهایم نوشتم و از دست نوشتم و امتدادِ جان. به یاد ”عشق و مرگ“ أُفتادم. تداعیها گریبانم را رها نمی‌کنند- میدانم بعضِ دوستان و خواننده‌های احتمالی می‌گویند تو در ایّام گذشته فرو رفته‌ای(پاسخی نمیدهم و میگذرم). یادِ دوستانِ عزیزی أُفتادم که از دست رفته‌اند. یکی ازین سه تن مثلِ من عادتِ مألوفش در کنار وبلاگ نویسی، کوهنوردی هم بود. دستهای بعضِ کوهنوردها سختی و نرمیهای غریبی را میشناسد.
11- Mars, 2005
Un ami est celui qui connaît la chanson qui est dans ton coeur et qui peut te la chanter quand tu en as oublié les paroles.
نامه نوشته بود. و اینرا همان أَوَّل کلام نوشته بود. لحنی داشتْ در بعضی نامه‌هاش که انگار دارد حرفْ میزند، نمینویسد. چقدر لحنِ نوشتنهایت نزدیک بود. آشنا و صمیمی. مثلِ گوشه‌یِ دِنجِ خانه. امن و مطمئن.
بلز پاسکال می‌گفت: ’روح دستها را دوست دارد‘. من از دستها ”خاطره‌ها“ دارم. خاطره‌های زیبا و زشت، تلخ و شیرین، تار و روشن، دور و نزدیک. دست هم میسازد و هم ویران میکند-همین الان دستِ «چپِ» من با نوشتن در حالِ ساختن است. در فیلمِ ’نوستالگیا‘ شاعر روس- گورچاکف- سعی میکند با فندکی در دست شمعی را روشن کند، و از شمع روشن در مسیر ’وزش بادها‘ محافظت کند. سه بار سعی میکند. آخر بار موفق میشود شمع را روشن کند و از مسیر آبگیر عبور دهد. شمع و شاعر به سلامت از مسیر آبگرفته و بادخیزِ آبگیر میگذرند. امّا در آخر شاعر شمع را نَجات میدهد و خود جان میدهد.
برایم
نامه بنویس: از دوستان خبرهایِ خوب بنویس! -
..................
از میانِ نامه‌هایِ کاغذی! [من همچنان به نسلی تعلّق دارم که عادت به نبشتنِ نامهیِ کاغذی دارند-در کنار ایمیل.]
تاریخ نامه مشخص نیست. امّا یحتمل مربوط به حدودِ سالهای90-89 است. جمله‌ای که آورده‌ام از من نیست. مصرعی است به گمانم از یک شعر فولکلورِ ترکی[=بایاتی]. عادت دارم، این چیزها را میانِ نوشته‌‌هایم –بخصوص نامه‌ها- بیاورم. لطافتی دارند و گه گاهی بصیرتی و حلاوتی دارند برایم، و احتمالاً مخاطبم را خوش میآید. هرچند ناخواسته آنها را میآورم نه خواسته. من ترکی نمیدانم. فکر کنم جایی ترجمه‌ای خواندم. شاید این کتاب: مادران کبوتر میشوند، ترجمه: اردشیر رستمی. نشر دنیای نو. (همراه با تصاویری گیرا از مترجم خوش ذوق)
دوستی دارم ریاضیدان. از آن کسانی است که آمیزه‌یِ علم و اخلاق است. این دوست عزیز، اخیراً عکسی را در اختیارم گذاشت. این عکس را هم دوستِ دیگری از سر درِ دانشگاهِ وین* –در اتریش- گرفته است. خواسته شد با آن أَندِک زبانی که میتوانم خواند، ترجمکی بکنم از آن عکس.
وسوسه‌یِ من برای انتشار این کارکِ خُرد، چیزی نبود جز ”بصیرتی“ و ”تذکار“ نکته‌ای.
باز هم دستانم آسیب دید. اینبار تنها یکیشان. مشکل جدّی
است. یک بار در کوه، یک بار در تصادف و دیگر بار تصادمی. اینبار هم -باز- تصادفی.
نوشتن حتّی با کیبرد[=صفحه کلید] هم برایم دشوار است- با یک دست که برایم غریبه است، سخت دشوار است. ولی اگر
ننویسم، می‌میرم.
تو کاغذ و قلمها را آورده ای تا دوباره با دست بنویسم. گفتی درست میشود. خودت رفتی. اما انگار دستانم دارند پژمرده میشوند، فرتوت و شکسته و شکننده تر از پیش... مرگ را هم با دَست نسبتی است... !
دیروز جراحی کرد. ظهر به فرشته زنگ زدم جویای حالش شدم. گفت: بستری است و پزشک هنوز نیامده. یکی دو ساعت بعد خبر رسید که جراحی شده. چند ساعت بعد از بیمارستان مرخص شد. آب مروارید داشت.
’هَذَا یَوْمٌ عَصِیبٌ‘* اینرا لوط می‌گوید(11:77) هنگامی که همشهریان و خویشان و آشنایان‌اش به ”خانه‌اش“ هجوم آورده‌اند. یعنی:”این روزی است سخت بر من گران و صعب“.
مایکل سَندل فیلسوفِ اخلاق و سیاستِ امریکایی، و أُستادِ مُمتازِ دانشگاهِ هاروارد، فیلسوفی است به غایت دوست داشتنی. اوّل: آنکه انسانی است واقعاً شریف و دوست داشتنی به این خاطر که از صمیم قلب دوست دارد-و یکی از آرزوهایش اینست- که کلاسهایِ آنلاینی در سرتاسر جهان داشته باشد تا مشارکت کنندگان بیشتری از [نِقاط] مُختلف دنیا بر سر کلاسهایش شرکت کنند؛
تو بر کنارِ فُراتی ندانی این معنی
به راه بادیه دانند قدر آب زلال ... !
«حضرتِ سَعدی»
مدّتی پیش در سفرم به تهران، با یکی از سه عزیزی که در این عالَم هستند گفت و گویی داشتیم مفصل. در مورد زندگی و معنای زندگی و غیره. بیشتر گفت و گویمان(که البته من بیشتر شنونده بودم به گوشِ جان) در باره «زمان و سوءمدیریت زمان و از بین رفتنِ و تلف و ضایع شدنِ عُمر بود». و اینکه چقدر در سعادت و خوشبختی و نیکبختی و شقاوت بدبختی و سیاه روزگاری و تیره بختی ما نقش دارد. این عزیز بی‌بدیل –که عمرش دراز باد!- چند روزی بود که پای به شصت سالگی(60) نِهاده بود. بارها در گفت و گو به چشم میدیدم که از ”تلف شدنِ عُمرش“ دندان برجگر و افسوس میخورد.
