قَبَس...

 اِنگار دِرَختی باشم، از ریشه خُشکیده، خُشکیده ریشه در شِنزار، اِنگار دِرَختی باشم شاخه خُشکیده، برگها فروپَژمُرده، قامَتْ  شکسته،انگار کابُل باشم بعد از انتحار، اِنگار کوچه‎هایِ ویرانِ قاهره بعد از جنگ، انگار بیروتِ ویران، انگار بیت‎المقدَّسِ بی‎ایمان، طورِ سینا بی‎شُعله، اِنگار بَلخ بی‎ مزگت، لهاسا بی بودا، اِنگار هزار گُنجِشکِ مُرده در گلویم خُفته، اِنگار شَمعی باشم کوچک و نحیفْ آب شُده بر بیکرانِ اقیانوس، اِنگار قَبَسی باشم مُنجَمِد و یَخ زده، اِنگار صلیبی که هست و نمی‎بینم و بر دوش می‎کشم، انگار پطرس که مسیح‎ را اِنکار کرده باشد، اِنگار دیاری بَعید، تاریخی گُم شُده، سرزمینی متروک، عَلَفی بی‎سبزی، گُلِ سُرخی بی سیّاره، زمینی بی‎آدم،  اِنگار هزار اقاقیِ خاموش، اِنگار سینه‎ام قندیلِ حُزن از آبهایِ دریایِ اندوه، اِنگار تصویر و تمثالی از نسیان، اِنگار آسمانی بی‎پرنده، شعری بی‎شاعر، مَشْعَلی خاموش، زنبَقی مُرده... اِنگار نامه‎ای نرسیده، مادری بی‎فرزند، فرزندی کُشته شده در جبهه، اِنگار حافظۀ شهیدی گُم‎نام، اِنگار چشمانی منتظر، چشمانی بی‎اُمید، اِنگار قلبی که نمی‎تپد، نبضی که نمی‎زند، اِنگار خونی که گرم نیست، آغوشی که تُهی است، اِنگار دشنه‎ای در قلبْ...