[بِدونِ ویرایِش] MA BOHEME

اینقدر محزون بود که انگار داشت از شدَّتِ غم و چگالی اندوهْ در خودش غرق می‎شد. نمی‎توانست برای او و دلِ اندوه‎زده‎اش هم کاری کند. کسی که برای خودش نتواند کاری کند برای دیگری چطور می‎تواند... یادِ دوستِ عزیزِ از دست رفته‎اش و خردادِ اندوهگین هم اُفتاده بود، شبِ غمگینی که فهمید در دورها محو شُده است، و هرگز نخواهد دیدش، و هرگز ندیدش... یکی در کبودِ زمینِ این جنوبْ بدونِ دیدنِ دریا غرق شد، یکی در خاکِ غربتِ فِقْدِ عزیزانش گُم شُد، یکی در کنجِ خاک خوابیده...چشمانم تاریک‎تر شُده‎اند، و هیچ آسمانی از هیچ کویری هیچ ستاره‎ای ندارد، کویر وسیع نیست در چشمانم و آسمان از کورسویی هم خالی، دریا یخ زده است، و هیچ نسیمی حیات‎بخش نیست...

"چه نوفه‎ی ترسناکی از موجهای آب در گوشهایم؛ چه چشم‎اندازهایی از مرگِ زشت در میدانِ چشمانم! پنداشتم هزار کشتی‎ی غرق‎شده‎ی ترسناک را دیدم..." با خودش مُدام همین را می‎خوانَد...

یک‎بار دیگر نوشتم و به ئی‎میلی که هرگز خوانده نخواهد شد فرستادم، و خواستم برای او هم بنویسم، گفتم باشد تا بعد...هرگز... هرگز... :

 

Peut-être nos meilleurs amis, ceux qui ne sont pas plus ici…