19:23، هَذَا یَوْمٌ عَصِیبٌ

از درد و محنت مُچاله شُده بود، و در اُتاقِ نَمور تنها و منزوی افتاده بود. مثلِ نُقطه‎ای چِگال در گوشه‎ای از زمین فرو رفته بود... کابوس این بود: همه‎ی کتابهایِ همه‎ی کتابخانه‎ها آتش گرفته بودند، و او در آتشی که گلستان نمیشد گیر اُفتاده بود، و او هیچ چیز و هیچکس را نداشت... واقعیّت چنین: از دردِ جسم و رنجِ روح داشت جان میداد...و هیچ وَرَقی از هیچ کتابی نَجات‎اش نمیداد، و هیچکس نبود در بیابان...

قبل از خاموش شدن با خود گفت: یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَکُنْتُ نَسْیًا مَنْسِیًّا...