مُهملات: عصبی، پریشان، تنها، غمگین

دارم سعی می‎کنم برایِ "تَمَدُدِ أَعصاب" هم اگر شُده، و کمی خویشتن‎داری، و اندکی صبوری، و زیرِ بارِ غم و غُصه کمر خَمْ نکردن(بَلکه نشکستن)، و ... و ... ، بعد از مدّتها با "فاصله‎گذاری" و   حِفْظِ علائمِ سجاوندی و نگارشی و رسم‎الخطّ و فونت و غیره‎ای که، خوش می‎دارم، چند خطّ بنویسم؛ هرچند مُهمل!

 

 چه می‎گویید اگر محَبْوبْ("محَبْوبْ" در اینجا صِفَتْ است و نه إِسم!) را زیر آوار پیدا کُنی و به سرطانِ ریه مُبْتلاء باشی؟! و سرطان همان شَبْ تو را از پا بیندازد.- یا، چه می‎گویید اگر مَحْبوبْ را رویِ تَخْتِ بیمارِستانْ ببینی، چشمی از دست داده(همین امشب)، و مُنْتَظَر برای از دست دادنِ چشمِ دیگرشْ، و نیز بدانی سَرَطانْ--دیر یا زود--، مَغْزَشْ را مُنْهَدِمْ می‎کند: با درد و رنجی که  لاأَقَلّ وَصْفَ‎اش برایِ من یکی، مُمکن نیست. چه می گویید اگر، به سرطانِ خونِ بدریختی مُبْتلاء باشی، و هر روز مُنْتَظَر برای اتّفاقِ بدِ تازه‎ای(با آن قلبِ درب و داغان و آن دردهای استخوان که تنهایی شب می‎آید سراغت تا دمار از روزگارت درآورد[یا برآورد؟!]) و دوستانِ ناخوش‎أَحوالت، بیش از هزار کیلومتر، از تو دورتر اُفتاده باشند...رنجور، محنت‎زده، و مغموم ... ، و إِحساسِ تلخی داشته باشی از ناتوانی... و ناتوانی... و ناتوانی... . چه می‎گویی اگر با تمام این أوصاف رفیق یگانه‎ات در غم و درد و رنج پیچیده باشد و تو نتوانی کاریش کنی، و حتّی دیدار و ماندن و... و ... نیز، به زور و زحمت و سلام و صلوات و ...، میسر شود. چه می‎گویی وقتی شبها، طولشان و عرضشان بینهایت می‎شود؟ وقتی که در آن اُتاقِ عجیب‎ؤغریب تنها و تکیده و مغموم و رنجور و محزون و دردزده و محنت‎زده و انگاری بی‎کس گوشه‎ای افتاده باشی و نشسته باشی به نوشتنِ این مهملات که کاری نمی‎کنند و نوشته‎ای که نتوانستی صدر و ذیل‎اش را چنان بنویسی که می‎خواستی.

 

بعد از مدّتهای مدید، دارم این را می‎خوانم:

 

بر برگِ گُل به خونِ شقایقْ نوشته‎اند

 

کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت.

گفتند منتظر خبرهای بدتر باشید.