گَر اِجابت کُنی وگر نکُنی/چارة من دُعاست، می‎خوانم...

    مادر جان‎اش حالِ خوبی نداشت. حتّی خانمِ دکتر-که مهربان است و دلسوز-، گفته بود شانس آورده به کُما نرفته است. مادر جان‎اش هشت سال ایت می‎گوید آرزو دارم قبل از مُردن ببینم «رودم» عصا را می‎گذارد کنار. و او که هنوز خودش را همان بچه‎ی کوچک و به‎شدّت وابسته به مادر جان‎اش می‎داند، سالهاست که غمگین است که ای‎کاش زودتر عصا کنار برود و مادر جان‎اش دلش شاد شود و سالها و سالها بماند. یادش می‎آید نویسنده‎ای، در جای دیگر دنیا، و در گوشه‎ی دیگر تاریخ، وقتی مادرش مُرد، گفت دیگر علاقه‎ای ندارد زندگی کند. بعد از مرگ مادرش عمر زیادی نکرد.

    یادش می‎آید جمعه‎هایی که با مادر جان‌‎‎اش می‎رفتند بازار تا خرید کند. چه کوچک بود.    یادش می‎آید روزهایی که مادر جان‎اش قلبش درد کرد و مدّتی خانه نبود، جرأت نمی‎کرد برود بیمارستان... خاطرات را مرور می‎کند، و می‎بیند مادر جان‎اش همیشه نگران بود، و خوشی زیادی از زندگی ندید.

 پسرک هنوز و هر روز، برای مادر جان‎اش آرزوها دارد. و هیچ نکرده است... انگار دستانش بسته باشند. پسرک حتّی وقتی پیشِ مادر جان‎اش هست، دلش تنگِ اوست... پسرک خسته شده است از دردِ مادر جان‎اش... از غم و غصه‎ی مادر جان‎اش... می‎شود لطفاً کمی شادی به مادر جان‎ام   بدهید؟