از دست دادنِ دوست خیلی غم‎انگیز است...

   یکی از نویسنده‎های محبوبی که در کودکی‎اش یافته بود، در کتابِ معروفش نوشته بود: «از دست دادنِ دوست خیلی غم‎انگیز است. دوست از چیزهایی است که قسمت هرکس نمی‎شود.» شازده‎ کوچولویِ داستان هم وقتی با دوست‎اش که «گلی قرمز» بود حرفش شد، از سیارک‎اش رفت، شاید رفت تا چیزهایی یاد بگیرد. دوست‎اش چیزهای زیادی به او یاد داده بود. 

از دست دادنِ دوست فقط این نیست که بمیرد. وقتی افسرده است و غمین، وقتی فشرده شده است در خود و چگال، وقتی اندوه مثل خوره به جانش افتاده باشد، وقتی غصه به نازکای جانش خیمه زده باشد، وقتی نتوانی حتّی لحظه‎ای و لَختی برای دوست کاری کنی، انگار دوست‎ات را از دست داده باشی. چقدر غم‎انگیز است فقط شاهد باشی. شاهدِ اینکه دوستی عزیز، دوستی دلسوز و مهربان، دوستی که فداکاری‎اش را بارها دیده‎ای، غم، از پا در آورده باشدش... انگار اندک اندک دوست‎ات از دست برود...انگار حُزنی سیاه اندک اندک ببلعدش... چه تلخ..جه ترسناک... چقدر این روزها احساسِ استیصال می‎کنم... 

از دست دادنِ دوست خیلی غم‎انگیز است...