κώμα

بعد از سالها توانستیم با یکدیگر تماس بگیریم. از حالِ بدش نوشته بود. و دُنیایی از نگرانی بعد از سالها از آنسویِ دُنیا و اقیانوس و دریاها به من رَسیده بود.

 رژیمِ غِذایی سالمی داشت، به کارش علاقه قلبی داشت، روزهایِ تعطیلِ هفته به کوهنوردی، گاهی شِنا و چیزی که بیش از همه دوست می‎داشت می‎رفت: پرواز. اوّلین نامه‎اش—در پاسُخ به نامه‎ام—، بعد از سالها که نشانیهایِ همدیگر را گُم کرده بودیم، همراهِ خبر بَدی بود: سرطان، بدخیم، پیش‎رونده، و سریع...

بعد از آن، نامه‎ای فرستاده بود به مهربانی با هدیتی. نامه‎ای فرستادم و هدیتی به حسرتی... مدّتی بیخبری، مدّتی نامعلومی... حالا خبری... دوستی ئی‎میلی نوشته و خبر را به من داده...

در آن نامه، اوّلین نامه بعد از سالها: خودش را اینطور توصیف کرده بود: شیمی‎درمانی دردِ زیادی دارد، و عِلاوه بر دردهایِ جِسمانی، رنجِ روحی‎اش بیشتر. مَنی که سالهایِ سالْ سالِم زندگی می‎کردم. غِذایِ سالِم، ورزش، طبیعت‎دوستی و ... و ... . نوشته بود که، یک‎روز خودش را در آینه نگاه کرده و دیده موهایش همه ریخته است، در آینه هیولایی دیده بود. چه دردناک بود خواندنِ نامه‎اش—چه رنجبارست بیاد آوردنِ آن نوشته—، همیشه بنظرم( و بنظر خودش نیز) زندگی‎ای توأم با موفقیَّت و بیش از آن رضایتِ باطن داشته. چه شاد مینمود، چه لبخندِ گرمی، چه موهایِ بلند و نرمی، موهایِ همیشه سیاه، چشمهایی که، چونان پرتقالی تابستانیْ گرم می‎درخشیدند، آنهمه مهربانی که در کلماتش بود، آن حجمِ عظیمِ دلگرمی، آن خوشحالی و هیجانِ وصف‎ناپذیر ناشی از پرواز... چه چیزها که به من یاد داده، چه عَوالمی که به من نشان داده، چه مهربانیها و حقّها که بی‎منّت و بی‎رشوت و بی هیچ چشم‎داشتی نثار کرد...

سه خیابان پیاده راه رفتم، شاید فقط کمی بهتر بشوم از اینهمه فشرده شدن، مچاله شدن، لَختی فراموشی... نتیجه: هیچ. وقتی پیاده راه می‎رفتم، مُدام در خاطرم تَکرار میشد: همینجا، و نه آنسویِ اقیانوسها و دریاها و آسمانها و سرزمینها و ... و ...، همین نزدیکی او هست که، هست، نه در خوابی عمیق غنوده، نه در غُبار تاریخ گُم شُده، و هیچ برایش نکرده‎ام... و هرچه بوده، چه دیر، چه بد چه نافرجام... . شروع می‎کنم نوشتن، نوشتن هم التیامی نمی‎بخشد... ننوشتن—بخصوص، بوقتِ بیقراری برایِ دوستی در دور دست، و اویی نزدیک ولی دورافتاده—، خفه کننده است، ولی گاهی نوشتنْ نیز چه رنجبار، چه پُر محنت...