تهران-مشهد: رعشه‌ی درد

بامداد بود، مسافر بودم و تب داشتم/دارم، ولی به مهتاب هم دشنامی ندادم. مسیر همه ماه بود: بزرگ، شفاف، روشن، خنک، زرد و درخشان؛ از زمین زخم می‌بارید،  هوا همه محنتی چسبناک و لزج، نَفَسْ همه اضطراب و بیقراری و دل‌آشوبه: استخوانم جوانه می‌زد، جوانه‌ها همه مرده. بر زمینی که تابِ ایستادنم نیست "بُراده‌ی الماس و رعشه‌ی درد"، هر قدم سفری جانکاه، انگار دردی ابدی در پاهایم بیضه کرده باشد، انگار رنجی تمام ناشدنی در جانم خانه کرده باشد...