حرفهایی هم می توان گذاشت. همینجا، روی زمین در میانه ی راه. نه اینکه مهم باشند تا با خود به گور ببری یا اگر باشد به عالم دیگری. نه! اینها، حرفهایی هستند تا نگویی، تا گلویت را بگیرند، تا خفه ات کنند، تا آتش به جانت بیندازند، تا آتشت بزنند. حرفهایی هست که هرگز نخواهی گفت.
10173، اولین روز پاییز. پاییزت مبارک! پاییزت پر از شادی.
بعد از دوازده سال، دو ساعت دیدماش. چقدر حرف داشتیم. چقدر دریغ خورد از تمام این سالها که ندیدیم یکدیگر را. خوشحال بودم از دیدنش و غمگین از اینکه هر روز انگار غمگینتر شده... چه حرفها که رفت... و به من گفت: چقدر جوانی تو! چقدر پیری تو!
راستی کلاهات را کجا گذاشتهای ...نیست. میخواهی کلاه مرا برداری؟
شبِ دیرتر با تاکسی دارم میروم. پیراهنام بویِ عطرِ تناش و آن عطری که همیشه میزند را میدهد(شبِ زودتر آمده است ببیند مرا و بدرقهام کندو آرامام کند و خوب نیستم متأسفانه...). این عطر خوب چه خوب است. چقدر خاطره، چقدر حالِ خوبِ الان. چقدر الان که دارم میروم با اینهمه درد، رامشبخش و التیام بخش است. آقای راننده، سیگار بهمنِ کوچکی روشن میکند و کلّی دود به خورد من و پیراهنام میدهد. کاری از دستم ساخته نیست. این وقت شب هم سخت است تاکسی پیدا کنم. نگران نیستم از اینکه قلبام از دو سیگار درد کند، غمگینام که دودِ "بهمن" عطر همیشهی تناش و آن عطرهمیشگیای که میزند را از من میگیرد. بغضام گرفته بود ... آقا میشود لطفاً سیگار نکشید؟ راننده: نه! تمامِ پهنایِ وجودم به اندازهای قطرهای فشرده میشود از غم...دلام انگار کودکِ مفلوجی که مچاله شده باشد و روی دستانِ مادرِ سوگوارش گوشهی خیابان افتاده باشد...
بردر کتابی قدیم، در شرح شگفتیهای جهان، از چاههای عجیب بحث شده است.
"کوه اصفهان چاهیست که قَعر آن پدید نیست. کودکی در آن افتاد. به روزگار اسحاق سیمجوری. و وی پادشاه بود. دلتنگ شد. و مادر وی جَزَع میکرد. مردی را از زندان به درآورد که مستوجبِ قتبل بود و در زنبیلی نهاد و فرو فرستاد، به شرط آنکه تا هفت روز برکشند. هفت روز میرفت و وی سنگی در زنیبل داشت، فروافکند و سه شبانروز گوش میداشت، هیچ آواز برنیامد. و وی را برکشیدند. گفتند: «چه دیدی؟» گفت: «ظلمت»."
______________
محمدابن محمود همدانی، عجایبنامه، عجائبالمخلوقات و غرائبالموجودات.
