زخمِ ناسور
شنبه, ۱۳ خرداد ۱۳۹۶، ۰۷:۳۱ ب.ظ
«آدمی چندان در عطوفت پیش میرود که گویی اگر... محبّتی را با محبّت پاسخ نگوید، گناه کرده است. این است آنچه در میان دوستان پسندیده است؛ و از همین روست که در مرگِ دوست سوگوار میشویم. این ظلام آلام، این عذوبتی که به تلخی گراییده است، این قلب غرقه در اشک و حرمان برای زندگی کسانی که میمیرند، و نیز مرگ کسانی که زندهاند».*
احساسِ مَنْ در این روزها، همینست: گُناهی که کرده باشم، عذوبتی که به تلخی گراییده و قلب غرقه در اشک و حرمان و زندگیای که مرگ است...
*اعترافات، آگوستین.
