گزارشِ روزان و شبان

 بیدار شدم، کمی موسیقی گوش دادم: نینا سیمون، چیزکی خوردم، و بعد هم چای و .... ، را آماده کردم و شروع کردم چای نوشیدن و کتاب خواندن. هوا خیلی خوب بود، برای من خُنَک و دلنشین. ساعتی باران بارید-دو روز بود که بارانکی جسته و گریخته بر سر شهر باریدن گرفته بود-، دلم خوش شُد که احتمالاً بروم لبِ ساحلْ باران همچنان ادامه داشته باشد. وقتی که رفتم تاکسی بگیرم، گمان نمیکردم اینقدر زود تاکسی یافت شود. به ساحل رسیدم، ساحل شگفت‎زاری بود! تجربه‎یِ معمولْ این است که اُفُقِ دریا یعنی محلِّ تلاقی دریا و آسمان. امّا آسمان این روز دو اُفُق داشت: یکی: اُفُقِ معمول و از پیش بارها تجربه شده، امّا برای من بسیار شکوهمند، و زیبا مثل همیشه، دومین اُفُق:  خطِّ ابرهایِ کومولوس بود که بر فراز اُفُق معلّق مانده بودند. آفتابِ پاییزی-که بسیار زیباست، و اصلاً در این شهر آفتاب و زیباییهایش را تنها در ماه‎های خنک و نسبتاً سرد میشود تجربه و احساس کرد-، پُشتِ خطِّ اُفُقِ ابرها پنهان شده بود، گاهی ابرهای اندک فضایی و مَجالی برایِ تابشِ نورِ قرمزِ غروبِ بشکوهِ خورشید، فراهم میکردند، و گاهی نیز نه. هر چه بیشتر به سمتِ غروب میرفتیم، مَجال بروز و ظهور نور قرمز و شگفتِ خورشید بیشتر میشد. کشتیها در جاده‎ای دریایی در حالِ عبور و مرور بودند. گاهی نورِ خورشید طلایی میشد و بر سطحِ آب میتابید، خطّی طلایی از اُفُقِ ابر، بر سطوح امواج کشیده میشد و نازُکای پوستِ پر از تلألؤ امواج را مشعشع میکرد. مرغانِ دریایی‎یِ پیر و جوان داشتند پرواز میکردند، مرغانِ بسیاری بر آرامِ آبْ لمیده بودند، موجکها نیز بسانِ گهواره‎ای تکانشان میداد-شاید خواب ربوده بودشان! آب دریایِ خاک‎آلود، بسیار شفاف شده بود، باران که میبارد، غُبارِ آب فرومینشیند، و شفافیّتی بی بدیل جایِ آنرا میگیرد. موج بر صخره‎های ساحلی، آرام خودش را میکوبید، گاهی نیز-هرچند موجهای کوتاه بودند-، در همان کوتاه قدّی به محکمی خود را به قلبِ صخره‎ها میکوبیدند. صخره‎ها داشتند میتپیدند، و انگار من داشتم صدایِ تپش صخره‎های ساحلی را در نجوای موج و مرغانِ دریایی به وضوح میشنیدم. صدایِ آرامِ موجها، رنگِ سبزِ جلبکهای چسبیده بر کف دریا، شفافیّت خیره‎کننده آب دریا بعد از باران-که شگفت‎انگیز است-، همه و همه مرا در حال و هوایِ خوشایندی غوطه‎ور میکرد. همان کرانه که نشسته بودم، سه سربازِ جوان آمدند و پرسیدند کارت تلفن میدانی کجا باید تهیّه کرد؟ هرجا میگردیم، چیزی نمی‎یابیم. دستِ بر قضا من همین چند روز پیش به توصیه دوستی برای کاری، رفته بودم کلّ شهر را برای یافتن کارت تلفن جست‎وجو کرده بودم. و میدانستم تنها یک جا میشود، چنین چیزی یافت. آدرس را تقدیم کردم. اندکی بعدتر، سه سرباز دیگر آمدند و گفتند میتوانی از ما عکس بگیری و برای ما الان با ایمیل و یا چنین چیزی بفرستی؟-گوشی‎ای که همراه داشتند دوربین نداشت-، گفتم الان اینترنت ندارم، ولی رفتم خانه-اگر عجله ندارید-، میفرستم برایتان. عکسها را گرفتم، حسابی خوش و بش کردیم، و ... ، و در نهایت خداحافظی. شب آمدم خانه، عکسها را فرستادم. اندکی بعد آقایی آمد، از پنجاه گذشته بود، با من سلام کرد، و پاسخ دادم، از زندگی اندکی صحبت کرد. منتظر همسرش بود، یک همصحبت میخواست. دو تا دختر نزدیک من بر لبه ساحل نشسته بودند، قریب به یقین بالغ بر 22 داشتند-این یک حدس صرفاً تجربی است و نه بیشتر-، سه پسرک که کلاس دهم یا یازدهم بودند-از چهره و تیپشان میشد حدس زد-، با موتوری دقیقاً پُشتِ سر این سه دختر بودند-کمتر از دو متر فاصله داشتند-، و مُدام ایندو را آزار میدادند. ساعتی دیگر، قایقی به صف پرندگان یورش بُرد، و پرندگان برخاستند و رفتند. بلند شدم، و هنوز آسمان و دریا و اُفُق بَس زیبا بود، و هوا واقعاً دلچسب. از میان محله و ساختمانهای قدیمی شهر گذشتم، به خیابان اصلی همانجا رسیدم. رفتم پیش ساندویچی‎ای که میشناسم و از او چیزی گرفتم و خوردم و درباره هنر و زیباییهای امروز گُل گفتیم و گُل شنفتیم. برگشتم خانه و به گیاهِ کوچک و دوست داشتنی آب دادم. مجدد کتاب خواندم. سیراب شدم.